عشق در اسارت نگاه - جوان ، ازدواج ، انتخاب آگاهانه ، زندگی عاشقانه

در روز های قبل مبحثی را با عنوان دختر و پسر ، سودجویی یا تعهد آغاز کرده و به آسیب شناسی روابط دوجنس از نگاه ایات ، روایات و روانشناختی پرداختیم. در ادامه با ما همراه باشید.

زمینه ها و راهکارها

ما
در این قسمت به عوامل ایجاد کننده این روابط و راههای پیشگیری آن می
پردازیم و چون هر زمینه، راهکار مخصوص به خود را دارد، برای حفظ پیوستگی و
انسجام مطلب در ذیل هر یک از زمینه ها، راهکار آن را نیز ذکر می کنیم.

1- نگاه: یکی
از زمینه های ایجاد روابط ناسالم نگاه مسموم است. برای انسانی که حب شهوات
برای او زینت داده شده است (آل عمران. 14) یک نگاه کافی است تا او را از
خود بی خود کند ومتحول سازد. نگاه، تیری است از تیرهای شیطان چه بسا نگاهی
که حسرت های طولانی را در پی دارد. (1)

حضرت علی (ع) می فرماید: "دیده ها شکارگاههای شیطانند". (2)

بعضی "نگاه ها"، ویروس "گناه" منتشر می کنند، پس فاصله چندانی بین نگاه و گناه نیست. کنار هر گناه دو فرمان است: شیطان می گوید: "چشم بدوز" خدای رحمان می گوید: "چشم و دیده فرو بند"
تنها راهکار آسودگی دل و برچیدن این زمینه همان است که قرآن کریم می
فرماید: مومنان نگاه خود را از نامحرم بگردانند. "قل للمومنین یغضوا من
ابصارهم" (نور. 30) و در روایات نیز آمده است که کسی که چشم خود را فرو بندد دل را آسوده کند (3) از پشت به زنان نامحرم نگاه نیفکنید. (4) از رو به رو به زن نامحرم خیره نشوید.(5)

و
اگر به طور اتفاقی نگاه به نامحرم افتاد چشم را بگردانید. (6) و بار دیگر
نگاه خود را به وی نیفکنید. (7) حفظ نگاه مخصوص مردان نیست؛ زلیخا اسیر
نگاه شده بود و زنان مصر با دیدن یوسف دست خود را بریدند(یوسف. 31) لذا
قرآن کریم به زنان مومن نیز دستور می دهد که چشم را از نگاه به مردان
اجنبی فرو بندند (نور. 31) لذا هنگامی که مردی نابینا خدمت رسول خدا (ص)
آمد، آن حضرت از همسران خود خواست که جلسه را ترک کنند و پشت پرده قرار
بگیرند. آنان با تعجب گفتند: "وی کور است." حضرت فرمود: "شما که کور
نیستید و او را می بینید" (8) و الگوی زنان عالم حضرت زهرا(س) فرمودند:
"خیر زن در آن است که نه او مردی را ببیند و نه مردی او را ببیند". (9)

2 - خودآرایی و خودنمایی

یکی
دیگر از علل گرایش جوانان به جنس مخالف، خودآرایی و خودنمایی است.
خودآرایی ناپسند نیست بلکه خودآرایی به قصد خودنمایی در برابر نامحرم
ناپسند است زیرا زمینه فساد جوانان است. جوان در این سن، در برابر هزارها
محرک که قبلا آنها را حس نمی کرد، حساس می گردد. بعضی از صداها این حساسیت
را بر می انگیزد... بعضی از حرکات این حساسیت را نیرو می دهد، بعضی از
مناظر در جلب آن بیش از همه مؤثر است، رنگها در فصل عشق، غوغایی برپا می
کند و رنگ سرخ منادی تملک و تصرف است(10)

اگر جوان در معرض این همه محرک های قوی قرار بگیرد، دریای شهوت او طوفانی می شود و "غریزه جنسی، مخصوصا در پسران، تا سر حد وجدان نفوذ کرده و تحریکات شهوانی همچون تصادم امواج به ساحل، شروع به مبارزه می نماید."(11)

خودآرایی ناپسند نیست بلکه خودآرایی به قصد خودنمایی در برابر نامحرم ناپسند است

قرآن
کریم برای برچیدن این زمینه فساد به زنان مؤمن دستور می دهد که در خانه
های خود بنشینند و مانند زنان جاهلیت نخست، خودنمایی نکنند. (احزاب. 33) زینت و آرایش خود را جز آنچه قهرا ظاهر می شود بر بیگانه آشکار نسازند و
باید سینه و دوش خود را با مقنعه بپوشانند. (نور. 31) منظور از "زینت
زنان" مواضع زینت است زیرا اظهار خود زینت از قبیل گوشواره و دست بند حرام
نیست، پس مراد از اظهار زینت، اظهار محل آنهاست (12) زنان مؤمن نباید پای
خویش را به زمین بکوبند تا آنچه از زینتشان که پنهان است ظاهر شود. (نور.
31) طبیعی است که جوان جذب می شود. جوانی از انصار رسول خدا(ص) در کوچه
های مدینه زنی را دید - در آن زمان، زنان مقنعه را پشت گوش می انداختند -
وقتی زن از او گذشت، او را تعقیب کرد و از پشت او را می نگریست تا داخل
کوچه تنگی شد و در آنجا استخوان یا شیشه ای که در دیوار بود، به صورت مرد
برخورد کرده آن را شکافت، همین که زن از نظرش غایب شد تازه متوجه گردید که
خون به سینه و لباسش می ریزد، با خود گفت: نزد رسول خدا می روم و جریان را
به او خبر می دهم. رسول خدا از او پرسید چه شده است؟ جوان جریان را عرض
کرد. سپس جبرئیل نازل شد و حفظ حجاب و زینت را بر زنان مسلمان واجب نمود
تا مردان مسلمان حفظ شوند. (13)

در مقاله بعد به بررسی سایر علل روابط نادرست و راهکارهای آن می پردازیم.

پی نوشت ها

1) وسایل الشیعه، ج 14، ص. 138

2) منتخب میزان الحکمه، ترجمه شیخی، ج 2، ص 999، حدید. 6129

3) مستدرک الوسائل، ج 14، ص. 271

4) همان، ص. 274

5) الترغیب و الترهیب، ج 3، ص 35، حدیث. 6

6) مسند احمد، ج 4، ص. 358

7) بحارالانوار، ج 104، ص. 36

8) مسند احمد، ج 6، ص. 296

9) بحارالانوار، ج 43، ص. 54

10) ویل دورانت، لذات فلسفه، ص. 128